Η ιστορία της πόλης της Πέλλας (Τάμπακατ Φαχλ) χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πριν από τον Χριστό, καθώς στη χρυσή εποχή των Φαραώ ονομαζόταν "Μπεχλιούμ", και είχε εμπορικές σχέσεις με τους Φαραώ πριν εισβάλουν και την καταλάβουν, όπως αποδεικνύεται από ορισμένα γραπτά που βρέθηκαν από αρχαιολόγους στην Αίγυπτο και χρονολογούνται από τον Φαραώ Σεσωστρίς Γ’ το 1840 π.Χ.

Με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323 π.Χ.), η Μπεχλιούμ περιήλθε στην ελληνική κυριαρχία. Η Πέλλα πήρε το σημερινό της όνομα μόλις το 310 π.Χ., όταν μετανάστευσε σε αυτήν ένας μεγάλος αριθμός Μακεδόνων της Βόρειας Ελλάδας και της έδωσαν το όνομα Πέλλα στη μνήμη της Πέλλας, της πρωτεύουσας της Μακεδονίας, της γενέτειρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πτολεμαίος Β' ο Φιλάδελφος (285-186 π.Χ.), ο οποίος διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό, άλλαξε τα ονόματα ορισμένων πόλεων με ελληνικά ονόματα, όπως η Ραββάθ Αμμών (Αμμάν), η οποία πήρε το όνομα Φιλαδέλφεια, και η Πέλλα έφερε το όνομα Αρσινόια, αλλά σύντομα επέστρεψε στο όνομα Πέλλα.

Ο Ρωμαίος διοικητής Πομπήιος εξάλειψε την ελληνική κυριαρχία στη Συρία, την Παλαιστίνη και την Ιορδανία το 64 π.Χ. και οργάνωσε τη διοίκηση της χώρας. Δημιούργησε τη Συμμαχία των Δέκα Πόλεων (Δεκάπολις) και η Πέλλα ήταν μία από αυτές τις δέκα πόλεις. Αυτή η συμμαχία παρέμεινε σε ισχύ έως ότου αναδιαιρέθηκε τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. και μέχρι την εποχή των αραβικών κατακτήσεων. Η Πέλλα παραδόθηκε στον Αμπού Ουμπαϊντά το 635 μ.Χ.

Ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Πέλλα (Τάμπακατ Φαχλ) από την ίδρυσή του. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος της Καισάρειας (264-340 μ.Χ.) ανέφερε ότι ο Βεσπασιανός ανέθεσε στον γιο του Τίτο τη διοίκηση του πολέμου εναντίον των Ιουδαίων το 68 μ.Χ. Ήταν τότε που οι χριστιανοί, συνειδητοποίησαν ότι πλησίαζε η ώρα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, την οποία είχε προβλέψει ο Χριστός, και εγκατέλειψαν την πόλη, με επικεφαλής τον Επίσκοπό τους Σίμωνα, και αποβιβάστηκαν στην πόλη της Πέλλας και τα περίχωρά της.

Τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., ο διάσημος συγγραφέας Άριστων γεννήθηκε στην Πέλλα, ο οποίος έγραψε για την υπεράσπιση του Χριστιανισμού το βιβλίο: "Ο διάλογος μεταξύ Ιάσωνα και Μπάχο για τον Χριστό", το οποίο ήρθε με τη μορφή διαλόγου μεταξύ ενός Χριστιανού και ενός Εβραίου για τον Ιησού και για την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό το βιβλίο λείπει, αλλά ο λόγιος και φιλόσοφος Ωριγένης (185-253 μ.Χ.) αναφέρει αυτή τη διαμάχη στο μνημειώδες έργο του «Κατά Κέλσου».

Οι επίσκοποι της Πέλλας συμμετείχαν σε πολλές εκκλησιαστικές συνόδους, συμπεριλαμβανομένης της Δεύτερης Συνόδου της Εφέσου το 449 μ.Χ., που αργότερα ονομάστηκε Ληστρική Σύνοδος, και της Συνόδου της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ., η οποία πραγματοποιήθηκε μετά την προηγούμενη σύνοδο για να ακυρώσει το έργο της και να αναιρέσει την ιερότητα της Αντιοχειανής Σχολής, η οποία παρέκκλινε από τη διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με το δόγμα του μυστηρίου της Ενσάρκωσης. Οι επίσκοποι της Πέλλας συμμετείχαν επίσης σε άλλες περιφερειακές συνόδους στα Ιεροσόλυμα το 518 και το 536 μ.Χ.

Τα σημαντικότερα μνημεία της χριστιανικής Πέλλας είναι ο Δυτικός Ναός με τα τρία κλίτη και η μπροστινή αυλή του, χτισμένος τον πέμπτο αιώνα και διακοσμημένος με λευκό μάρμαρο και ψηφιδωτά. Η εκκλησία καταστράφηκε από τους Πέρσες το 614 μ.Χ., αλλά ο λαός της πόλης την αποκατέστησε. Υπάρχουν επίσης δύο εκκλησίες, μία ανατολικά της πόλης και μία πίσω από το αμφιθέατρο. Όσον αφορά την Επισκοπή της Πέλλας, αυτή συνορεύει στα δυτικά με τον Ιορδάνη ποταμό, στα βόρεια με το Ουάντι Ταϊμπα και το Ουάντι Άραμπ, στα νότια με το Ουάντι Κουφράντζα και στα ανατολικά με την περιοχή του Ατζλούν και τα σύνορα της Αρχιεπισκοπής Ίρμπιντ και Αλ-Χοσν. Ο σεισμός του 746-747 μ.Χ. κατέστρεψε την πόλη με τις εκκλησίες της και εκτόπισε τους κατοίκους της, που αφήσαν πίσω τους ερείπια.